İçimdeki ses dayanamadı..
"Kimler üzdü seni, kim acıttı canını...?"
Konuştuk o gözlerle...
Sessiz ve habersiz..
Acaba hiç mi sevilmemişti...?
Ürkek bir ceylan yavrusu gibiydi..
Sevmeye bile kıyamadım...
Anladım ki ;
Canı yanan sevgiden de korkar olurmuş.
Ben, o gözlerde gördüm.
Sevilmeye hasret, üzgün, ürkek, kaçar durgun gözlerde...
Her şeyi saklamak istese de gördüm ben..
Belki güvenmeyi öğrenirse yeniden,
Sevgiye teslim olmayı da başarabilir.
İnsanları incitmemek, üzmemek gerek...
Güvenlerini ziyân etmemek gerek...
Sonra böyle ıssız adamlar, ıssız kadınlar, ıssız çocuklar,
Hayata teğet yaşıyorlar...
Ceyda ÇEÇEN
Eğitimci Yazar
