İnsan sevdiğine küsermiş derler ya;
Belki de öyle değildir.
Belki de insan sevdiğine hiç küsmemeli...
Çünkü insan sevdiğine hiç küser mi...?
Sevdiğimin acısını yüreğimde hissettiğimde anladım ki;
Küsmeler çok gereksiz ve anlamsızdı.
Küsmek yerine derdini anlatmalı, karşıdakini dinlemeli.
Empati kurmalı, anlayışlı olmalı...
Küsmek çözüm değildi...
Konuşmaktı çözüm, anlatmaktı.
Karşıdakine şans vermekti, onu dinlemekti...
Gerekirse sitem etmekti.
Her şeye egoyu katmamak gerek...
Bilemiyoruz ki; kim neyi, nasıl yaşıyor...?
Herkesin dile getiremediği hazin bir öyküsü vardır.
Herkesin, kimsenin bilmediği bir yaşam mücadelesi vardır.
Kimse kimseyi asla tam olarak bilemez.
Dinlemeye güneş bir yüreğin varsa,
Karşında da çözülüp dile gelecek bir yürek görürsün...
Hayat bu...
Bir varız, bir yokuz işte.
Elinden, dilinden, yüreğinden geliyorsa daima iyilik yap,
iyi ol, sev ve sevil...
Anla insanları, dinle, gör ama kalbinle gör.
Hayat küsme ve yargılarla ziyan edilemeyecek kadar
değerli...
Sevgilerimle.
Ceyda ÇEÇEN
Eğitimci Yazar
